Feestdagen

"Hoe ga je de feestdagen aankleden als je beperkt bent?" dat is één van de vragen die Luna & Luca zichzelf stellen. De knip houdt zich gesloten als het op cadeautjes aan komt dan zul je creatief moeten zijn door iets zelf te gaan maken met de spullen die je al in huis hebt.
Of opzoek gaan dingen die heel lang uit het oog zijn verloren of het voorbij laten gaan.
Luna & Luca kunnen op dit moment even niks verzinnen ook is hun energie opgeslokt aan de gebeurtenissen die allemaal vooraf gingen.
In zo'n situatie is dan ook heel moeilijk om nog helder te blijven denken, maar je kunt niet anders. Meest vervelende wat Luna & Luca vinden is dat er mensen zijn die totaal geen begrip hebben voor de situatie.
Deze mensen denken beter te weten en zeggen "Het is jullie eigen schuld dan had je maar niet zo luxe moeten leven en luxe dingen aanschaffen." Luna & Luca hebben geen zin om zich te verdedigen. Het was niet hun schuld, zij hadden alles goed op de rit.
Maar als je je baan verliest en ineens met instantie's te maken krijgt dan weet je niet wat je te wachten staat. De instantie's lopen aan diverse kanten aan je te trekken en zij kleden je zo ver uit dat op een gegeven moment de rek er uit is.
Dit was bij Luna & Luca gebeurt, ze wisten niet meer wat zij moesten doen. Totdat een redden engel bij hen aanklopte dan nog voelt dat niet goed.
Luna & Luca vinden deze situatie als falen en zo voelt dat ook. Ze zijn achter in de 30 en ze kunnen niet voor zichzelf zorgen.
Nu met de feestdagen voor de deur voelt het helemaal als falen. Natuurlijk konden zij daar niks aan doen, vooral niet als instantie's lekker langs elkaar heen lopen te kletsen en de hoofdpersonen niet op de hoogte houden van al hun ontwikkelingen.
Ondertussen heeft Luca wel werk gevonden en Luna is verplicht om te gaan solliciteren waarbij ook nog eens een demotiverende aanmoediging van de instantiecoach gegeven is.
"Je bent verplicht om te solliciteren. Dat hoort bij het proces, maar je kans op een job is Nihil."
Met deze demotiverende aanmoediging moet Luna er mee doen. Ze solliciteert elke week trouw aan het vastgestelde aantal vacatures met de ene afwijzing die de andere afwijzing opvolgt.
Met zo'n druk als deze hebben Luna & Luca eigenlijk ook geen zin in al die vrolijke dagen.
Het enige waar zij op hopen is dat de tij snel gaat keren en dat zij kunnen laten zien dat zij wel toe doen in deze bitter harde wereld, waarbij de carrière de boventoon voert.
Niks kan meer op één salaris tegenwoordig, alles moet op twee salarissen en dan vindt men het gek dat niemand het hoofd boven water kan houden.
Er wordt te veel verwacht van de mensen, maar de mensen zijn geen machines die je elk moment kunt herprogrammeren. Armoede bestaat alleen in ontwikkelingslanden en niet in een welvarende land waarin zij nu wonen.
De mensen in zo'n welvarende land die hebben oogkleppen op en zien alleen wat zij willen zien. Dat zijn mensen die wel royaal kunnen leven, niet weten wat zij met al hun geld moeten doen. Waarbij een cadeautje van €200,= een koop is en niet er van gediend zijn om een cadeautje van €5,= te ontvangen.
Zulke mensen willen de mensen zoals Luna & Luca niet onder ogen zien. Nee, Luna & Luca zijn in hun ogen Tokkie's wat niet het geval is. Iedereen heeft recht op fijne feestdagen, arm en rijk.