Ik kan mijn draai nog niet vinden

Het is inmiddels een week later dat wij zonder vier voetige gezelschap zitten en ik kan nog niet wennen aan de stilte in huis.
Langzaam probeer ik de draad weer op te pakken, hoewel het niet alle dagen van harte gaat.
Maar we moeten door en het gemis een plekje zien te geven.
De spulletjes zijn voor een groot deel opgeborgen voor het geval dat wij ooit overwegen om weer zo'n vier voetige gezelschap in huis halen.
Voorlopig gaan we dat niet doen, dat kunnen wij niet maken ten opzichte van die drie kleine kanjers.Wat nu rest zijn herinneringen van onze kleine avonturier Lauda, kleine diva Nicky & kleine speurder Mikey.Wat wij allemaal met die drie hebben beleefd is eigenlijk niet te beschrijven.
Zo ging Lauda tijdens de verbouwing van een verlaagd plafond via de trap er tussen liggen met alle paniek bij de andere twee alom.
Of hij was op de muur bij de bbq gaan zitten om te kijken wat er aan de andere kant van de muur gebeurde.

Onze kleine diva Nicky hield meer van knuffelen o.a. maar ze zich voornamelijk bezig met luieren en liggen op de meest onlogische plekken.

Zoals met d'r voorpootjes in de schoenen die in de kamer stonden of prinses heerlijk in een jeans liggen.

Mikey was erg dol op water zolang hij de grond maar onder z'n pootjes voelde en takken die moesten zo groot mogelijk. Hoe lomper,hoe beter.

Dat soort dingen gaan wij nu eenmaal missen en ook hun karakters die zullen nooit vervangen kunnen worden. Want elk diertje heeft zijn of haar eigen karakter.

Met deze drie in ons geheugen sluiten wij niks uit.
Zoals al eerder is beschreven gaan wij de komende tijd niks meer in huis nemen mits er een diertje aan komt lopen of dat iemand per direct een onderdak voor een diertje zoekt.
Ondanks dat wij vrijheid er voor terug gekregen hebben, kunnen wij nu wel doen en laten wat wij willen.
Ons richten op andere dingen zonder dat je rekening moet houden met.
En toch hebben wij onze handen vol aan momenteel 16 zebravinkjes die hun zorg ook op eisen.
Voorlopig sluiten wij de vier voetige huisdieren hoofdstuk voor nu af, maar we zeggen "Nooit nooit".

 

En toen was het stil in huis

In 1996 maakte ik de stap om op mijn zelf te gaan wonen.
Na een jaar (1997) zocht ik naar gezelschap, die vond ik in een kitten en noemde haar Nicky.
In een jaar tijd had ik haar op zien groeien en vond het tijd dat zij ook gezelschap moest hebben in de uren dat ik niet thuis was.
Zo kwam in 1998 nog een kitten bij en hem noemde ik Lauda.
We hadden het heel gezellig samen totdat ik voor mijzelf gezelschap in 2000 vond.
Samen met ons viertjes hadden we al het één en ander beleefd en dachten "Ach, er kan d'r nog meer bij."
In 2002 gingen we opzoek naar nog een gezelschap waar we iets meer mee konden doen.
In datzelfde jaar gingen we naar een fokboerderij toe en zagen heel veel Jack Russell puppy's waaruit we konden kiezen.
Uiteindelijk hebben wij niks gekozen, maar wij werden gekozen door een pup die bleek het eigenwijste van het nest te zijn.
Deze pup namen we in een doos mee, tijdens de rit naar huis liet de pup merken dat hij uit de doos wilde om rond te kijken.
Dat had ik dan maar gedaan. Bij thuiskomst stonden Nicky & Lauda ons al op te wachten.
De pup noemden wij Mikey en het was voor ons allemaal wennen.
In de loop van tijd konden wij vijfjes niet meer zonder elkaar.
Er was veel leven in huis en beleefden veel gekke dingen zoals katten die van het balkon met plantenbak en al vielen.
Ook ondergingen wij een mega verhuizing van een massionette naar een eengezinswoning toe.
Dat was een hele verbetering, iedereen had genoeg ruimte en iedereen kon gaan en staan waar hij of zij maar wilde.
De tuin was helemaal een ding op zich, ze waren door de dolle heen.
De tuin was hun alles, verder dan de tuin gingen zij niet.
Er kwam wel eens voor dat de katten zich vergisten en buiten het erf terecht kwamen dan wisten ze niet hoe snel weer naar hun vertrouwde omgeving moesten lopen.
Kortom, niemand buiten het erf had last van ze.
Naar mate zij ouder werden kwamen de gezondheidsproblemen, het begon met Lauda die met zijn 8ste jaar blaasgruis problemen kreeg en we hadden hem voor de dood vandaan gehaald.Dit probleem konden wij 6 jaar in bedwang houden, maar in 2012 was de koek op.
Zijn gezondheid ging zo bergafwaarts dat wij de zwaarste beslissing in ons leven moest maken en Lauda moesten in oktober dat jaar laten gaan.
Met alle verdriet bij ons alle vier vandien besloten wij heel veel te genieten van mekaar.

In 2013 kwam een jonge koppeltje zebravinkjes in huis die leven in de brouwerij brachten, want Nicky & Mikey kwamen op een leeftijd om kalm aan te doen en te genieten van hun oude dag.

Het koppeltje daarintegen had een ander plan getrokken en zorgde er voor dat er meer zebravinkjes kwamen.

In 2014 zaten we met 10 vinkjes en een poes en een hond, maar dat duurde niet lang.

Want in april dat jaar besloot Nicky om uit haar eigen naar haar vriendje Lauda te gaan.

Toen bleven we met Mikey en 10 vinkjes over.In 2015 bleef het niet bij 10 vinkjes, er kwamen nog een aantal vinkjes bij waardoor de teller op 16 vinkjes kwam te staan.

Dat was erg gezellig totdat Mikey met zijn gezondheid begon te sukkelen.

We dachten in eerste instantie dat hij een spiertje verrekt had en keken dit een week aan.

Na een week was het nog niet over waardoor wij met Mikey naar de Dierenarts zijn gegaan.

Daar kregen wij te horen dat Mikey een voetbalknie zou hebben en kreeg medicijnen mee om de blessure te verhelpen.

Een aantal dagen na de kuur ging het nog niet over, dus hup weer naar de dierenarts toe en hij stelde voor om foto's er van te laten maken.

Daarvoor moesten wij wel naar een dierenkliniek in een dorp verderop.

Zo gezegd zo gedaan, er werden foto's gemaakt.

Maar helaas was de uitslag niet wat wij verwacht hadden waardoor wij voor de keus stonden.

Eén van de optie's kon dezelfde dag nog uitgevoerd worden, maar dat wilde ikzelf niet.

We namen Mikey en het slechte nieuws mee naar huis waar wij afscheid van Mikey namen.

Dit alles gebeurde op 12-05-2015 en die dag stond gelijk alles stil.

Ondanks dat de vinkjes er nog zijn, is het toch stil in huis.

Je bent je dagelijkse routine in één klap kwijt, nooit meer goedemorgen knuffel, nooit meer 3 keer per dag wandelen, nooit meer getrippel in huis. nooit meer........

Eén troost voor ons is dat Nicky, Lauda & Mikey weer samen zijn.

Lauda *21-04-1998 †11-10-2012

Nicky *18-04-1997 †19-04-2014

Mikey * 27-03-2002 †12-05-2015

 

Oeps, een maand niks geschreven.

Er is wel veel gebeurt afgelopen tijd, maar te weinig om er over te schrijven.
Een bedrijfsopzetje hier, een concertje daar, een herdenkinkje en een bevrijdingsfeestje overal.
Het bedrijfje wil nog niet van de grond komen, ik moet even het opzetje iets aanpassen en beter promoten. Maar daar moet ik nog even goed over nadenken.
Ik moet de boel wel kunnen combineren met mijn huishouden e.d.
Als afleiding zijn we nog naar een concert in de stad geweest en dat was erg leuk.
Verder kwam de koningsdag nog eens tussen, wat overigens een beetje tegen viel.
Men verkocht hoofdzakelijk veel kinderkleding en speelgoed.
Ook kwamen er zorgen over het hondje nog eens bij, dan heb je je hoofd ook niet naar andere zaken staan.
Met hem gaat het langzaam maar zeker de goede kant op.
De komende dagen kijk ik wel hoe ik de boel ga invullen en hopelijk volgende week verder uitwerken e.d.
Zo te lezen wordt dit geen lang verhaal, de inspiratie is momenteel even ver te zoeken.
Maar goed, ik leef nog en dat is een goed teken, toch?